می دانم باور نمی کنی

صدای آبی ذهنت را

از پس هزار آیینه ی بخار گرفته شنیدم ،

چقدر آرام و دلنشین بود ،

اگر بگویم صدایت

آرام بخش تمام من است ،

اگر بگویم صدایت سبزینه های خیالم را

چون گیسوان تو ،

اسیر چنگالهای مهربان باد می کند

وبی خودانه به هر سو پرواز شان خواهد داد ،

اگر بگویم صدایت

لحظه های خاموش عمرم را

به شعاع خورشید نور باران می کند

اگر بگویم ...

می دانم که باور نمیکنی ،

همان خنده ی تمسخر آمیز تو برایم کافیست ...!