کویر لبهایت

دلم می خواست  با تو باشم ، به خاطر همه ی آنچه که وسعت

(( ما بودن ))  را در خود جمع می کرد ،  دوست داشتم بی هیچ تشویق و واپس زدنی ، دستانت را بالینی برای خستگیهای التیام نیافته ام می کردی و تا ابدیت چشمانت ، در دامان پر مهرت می آرمیدم .

کاش دوست داشتی مرا و قلبت ز نگاه من بی تفاوت نبود ، کاش لبهایت خمیازه کسالت بی کلامی نبود و پاهایت میل به پیمودن برگشتن را داشت . کاش می دیدی که مرا دورتر از دسترس رفته ها در گاهنامه روزهایت نمی سپردی .

 دوست داشتم  ای کاش دوست داشتی مرا ؟ !